‘Is dit beleid of is hier over nagedacht?’, een spreukentegeltje dat de laatste tijd herhaaldelijk in me opkomt. Het is officieel. We bevinden ons in een recessie. De overheid heeft even aangekeken hoe de bezuinigingen ons verder de afgrond in drijven en besluit nu dat we het écht aan moeten pakken. Waarmee? Bezuinigingsplannen die je werkelijk het hoofd doen tollen als het gaat om de arbeidsmarkt. Een nieuw concept is in het leven geroepen: slim bezuinigen.
Dat de economische krimp met name te wijten is aan terugvallende uitgaven van consumenten en de overheid is geen nieuws meer. We geven ook niemand een reden of een middel om de knip open te trekken. Maar goed, wat is dan volgens onze overheid ‘slim bezuinigen’? Hoe past dit in de langetermijnplanning van Den Haag. Een lagere ziektewetuitkering voor bedrijven? Hoge sociale premies in de uitzendsector? Uitzendorganisaties loon door laten betalen bij ziekte? Oké, de regels zijn er nog niet door, maar het idee alleen al is krankjorum. [Read more…] about Slim bezuinigen, is daar wel over nagedacht?
In Duitsland hebben ze het allang door
Mensen met de juiste kennis, ervaring en vaardigheden blijken maar al te vaak schaars. Onzin dus, om arbeidsmigratie per definitie af te wijzen, zo betoogt VNO-NCW-voorman Bernard Wientjes
Arbeidsmigratie roept veel emoties op, dat is een ding dat zeker is. En vooral ook veel vragen. Legitieme vragen, wat mij betreft. Want waarom hebben we eigenlijk buitenlanders nodig als er nog zoveel Nederlanders zonder baan zitten? En leidt het toelaten van buitenlandse arbeidskrachten niet tot een aanslag op onze sociale zekerheid?
In Duitsland hebben ze het allang door – NU.nl
Arbeidsmigratie
Bernard Wientjes wijdt uit over het accepteren van arbeidsmigratie, concurrentie van opkomende economieën en de nodige zorg voor de ouderen. In mijn vorige blog lichtte ik hierover ook reeds het een en ander toe.
“De vraag is daarom niet óf wij arbeidsmigranten nodig zullen hebben, maar hoe wij de goede arbeidsmigranten hierheen trekken” (Bernard Wientjes)
Eens, echter moeten we ons eerst afvragen hoe we de geschetste situatie werkend krijgen in de Nederlandse arbeidsmarkt, niet lukraak Duitsland nabootsen. Daarbij komen diverse vraagstukken naar boven.
Welke kennis willen we binnenhalen en onder welke voorwaarden? Hoe gaan we om met integreren in de samenleving, behuizing, gezinsmigratie, tariefbeheersing voor zzp’ers, nemen we ze op in het zorgstelsel en bijvoorbeeld taalkwesties. Wanneer Nederlands voertaal is, hebben we een probleem. Niet effectief kunnen communiceren, schaadt de efficiëntie en productiviteit eveneens.
Opleidingen moet anders
Op lange termijn is het zaak dat we opleidingen verleidelijker maken voor onze eigen mensen. Het schijnt ons land niet te lukken. Gaan we onze economie volledig afhankelijk maken van het buitenland? Ik heb het hier niet alleen over hogere opleidingen, net zo goed over ambachten die bijvoorbeeld de Oost-Europeanen beter lijken te bedrijven.
Ik heb het net zo goed over de laaggeschoolden. Het gaat dan veelal over het werk dat wij zelf niet willen doen en over handvaardigheden, de zogezegd echte ambachten. Maar Nederlanders moeten vervolgens hun gezin moeten onderhouden onder een hogere levenstandaard dan de migranten die het geld naar eigen land terugsturen. Lijkt me ook niet echt gunstig voor onze economie, dat wegvloeiende geld. Hoe lossen we dit op?
Hoe zorgen we dat de nieuwe generatie anders opgeleid wordt, anders opleidingskeuzes maakt en vooral ook meer de plicht krijgt, of beter gezegd voelt, een opleiding af te ronden? Dan moet het aantrekkelijker zijn, betere perspectieven bieden. Bij die taak behoort ook het betaalbaar houden van studeren. Breng voor studenten duidelijk in beeld welke kennis en/of kunde nodig is voor de toekomst. Creëer meer relatie tussen opleiding en praktijk. Hoe vaak hoor je studenten niet roepen dat ze geen idee hebben wat ze met het geleerde in de praktijk moeten?
Meer controle op (migratie) mogelijkheden
Wanneer is de prijs meer bepalend dan de kwaliteit en voor hoe weinig mogen migranten het werk dan uitvoeren? Daarnaast, die opsplitsing van gezinnen is niet echte een wenselijke situatie. Een gelukkig mens presteert beter. Willen we dan al die gezinnen naar Nederland gaan halen? Die mensen moeten uiteindelijk ook weer aan het werk, leven van ons zorgstelsel…
Naast nieuwe regelgeving, opleidingsnormen, waar zijn de leiders die dit begrijpen? Een belangrijke schakel. Dit vraagt om innovatief leiderschap, waarbij de aansturing aanvankelijk tegendraads lijkt. Waarschijnlijk gaat het tegen alle budgetteringsplannen in. Maar geld maken we met geld, zelfs in crisistijd. Dan moeten we dus investeren in mensen die de toegevoegde waarde brengen.
Kiezen dus. Duidelijke richtlijnen. Waar de absolute grenzen liggen, staat op de kaart. Maar waar liggen de grenzen van één Europese arbeidsmarkt? Zoek ze op. Er moet een economie tot leven worden gewekt, waarin (Nederlandse) bedrijven weer kunnen floreren.
Haal de nodige kennis en kunde boven water, voor korte én lange termijn. Dat vraagt om een kritische plan van aanpak, niet om een simpele ja of nee als antwoord op de arbeidsmigratie.
Werk(elijk)?
In de politiek laait de discussie over de toestroom van Midden- en Oost-Europeanen weer op. In een artikel in de Volkskrant las ik over de nieuwe hetze als het gaat om bevolkingsgroepen. Over Polen praat men al langer, echter voelt men zich nu meer en meer beconcurreerd op de arbeidsmarkt. Lang leve de EU. Ook de Bulgaren en Roemenen hebben de weg naar (voor hen) goed betaald werk gevonden dat aansluit op hun vaardigheden en welwillendheid. De weg kruist Nederland. Je kunt het ze niet kwalijk nemen. Menselijk gedrag kiest voor de route die het beste financiële vooruitzicht geeft. De inrichting van werkkapitaal heeft zo z’n schakel met de politiek. Ik vertel u mijn kanttekeningen.
De zorgen om de werkzoekende in ons land is geheel terecht, want dat zijn er vandaag de dag nog wel een aantal. Het is de focus waar ik me behoorlijk kan kan storen. Hebben we dit niet zelf teweeggebracht met ons arbeidsbeleid? Neem nu de regels rondom uitkeringen. Zijn er niet genoeg mensen met een uitkering die werk weigeren omdat het ze niet aanstaat? Volgens minister Kamp van Sociale Zaken is er werk genoeg, maar staan we toe dat werklozen dit niet uitvoeren. Ik citeer vanuit Eenvandaag: “Gemeenten en ook werkgevers moeten er meer aan doen om deze mensen aan het werk te zetten”. En zinnige opmerking lijkt me. Even daar gelaten dat fysieke capaciteiten en scholing een rol moeten spelen.
Inkopen van resources is een vak apart
Een oude paradox: de afdeling inkoop wil goedkoop inkopen, de lijn wil goede mensen. Hoe zorg je dat dit goed gaat? Uiteindelijk leidt het vaak tot goedkoop is duurkoop of de kat in de zak, omdat de belangen van beide functies onvoldoende in balans zijn. Met regelmaat kom ik dergelijke kwesties tegen.
We hebben het hier over een synergie van enkele verschillende grootheden. Allereerst hebben we het inkoopproces; hoe kom je tot een goede aanvraag en hoe stel je de benodigdheden vast. De verantwoordelijkheid voor het proces ligt bij inkoop en HR maar de inhoudelijke verantwoordelijkheid ligt bij de inhurende manager.
Vakbonden slopen; de flexwerker als bouwsteen
In mijn vorige blog over cao’s haalde in ik al de onbeloonde risico’s voor een flexwerker aan. En wat lees ik tot mijn verbazing? Een verkeerd-om-redenering van FNV, waaraan een nieuw plan wordt gekoppeld. Een strafheffing voor flexwerkers? Niet direct voor de flexwerker, maar voor de werkgever in de vorm van een verhoging van de WW-premie. Echter, de flexwerker mag waarschijnlijk de gevolgen opvangen.
Goed om te lezen dat VNO-NCW en MKB-Nederland het plan meteen naar de prullenbak verwijzen. Een prikkel om mensen aan te nemen voor onbepaalde tijd noemt de FNV dit. Als we kijken naar de stijgende tendens van flexwerkers, kunnen we ons afvragen of ondernemend Nederland dit überhaupt wel wil?
[Read more…] about Vakbonden slopen; de flexwerker als bouwsteen
Follow & contact